JANUSZ KORCZAK

Janusz Korczak (1878/79-1942), właściwe nazwisko Henryk Goldschmit, był wychowawcą, pedagogiem, pisarzem, publicystą, działaczem społecznym i lekarzem. Wszystkie informacje nt. jego życia można przeczytać na stronach:

Polskiego Stowarzyszenia im. Janusza Korczaka

Korczakowo

Fakty z życia Janusza Korczaka

 

 Idee pedagogiczne i system wychowawczy Janusza Korczaka kształtowały się w dość odległych latach i warunkach odmiennych od współczesnych, ale ich sens można ująć w jego krótkich słowach „Nie ma dzieci – są ludzie” .

Doskonale odnalazł się w roli: pisarza–pisał o dzieciach, dla dzieci i razem z dziećmi; lekarza- leczącego ubogie dzieci i nauczyciela. 

Naczelną pasją Starego Doktora była pedagogika, bo posiadał on niezwykłą umiejętność wczuwania się w mentalność dzieci, trwania z nimi w nieustannym dialogu. Był wspaniałym obserwatorem dziecka oraz nieugiętym obrońcą jego praw jako człowieka. Bardzo często podkreślał fakt, że dziecko żyjąc w świecie dorosłych jest od nich uzależnione, a tym samym wskazywał, że pozycja dziecka jest nieporównywalnie gorsza od pozycji dorosłego. W związku z tym wskazywał potrzebę uznania dziecka za w pełni wartościowego człowieka już od momentu narodzin. Uważał, że dziecko w żadnym momencie swojego życia nie może być przedmiotem manipulacji świata dorosłych. Często podkreślał, że dorośli unikają dopuszczania dzieci do spraw codziennych, tłumacząc się tym, że dzieci są zbyt małe i niedoświadczone, a według niego dziecko to aktywna i samoistna jednostka zasługująca na szacunek i przestrzeganie jej praw.

Janusz Korczak -„ojciec cudzych dzieci” był człowiekiem ceniącym podstawowe ludzkie wartości: sprawiedliwość, szacunek, godność, piękno, prawdę i miłość do bliźniego, a odrzucającym ze swojego życia wszelki egocentryzm. „Jestem nie po to, aby mnie kochali i podziwiali, ale po to, abym ja działał i kochał. Nie obowiązkiem otoczenia pomagać mnie, ale ja mam obowiązek troszczenia się o świat, o człowieka” pisał o sobie.

Z tych wartości wyrastał jego stosunek do dziecka. Był człowiekiem bardzo szczęśliwym, bo miał świadomość, że większym szczęściem jest dawać, niż brać. Wszystko, co miał najlepszego szczodrą ręką rozdawał dzieciom, których nie szukał w bogatych salonach, ale w ubogich dzielnicach, piwnicach, strychach. Zawsze stawał po stronie wydziedziczonych i pokrzywdzonych, leczył chore dzieci, rozdawał lekarstwa, ocierał łzy i dzielił się chlebem. Jako praktyk posiadał gruntowną znajomość rozwoju dziecka, jego aspektów somatycznych, psychicznych i społecznych. Na podstawie prowadzonej przez lata i udokumentowanej pracy badawczej i obserwacji stworzył własną koncepcję i własny system wychowawczy, oparty na założeniu, że dziecko „już jest człowiekiem”. 

Podstawowe założenia pedagogiki Janusza Korczaka:

• dziecku należy się szacunek, powinno być traktowane jako podmiot, gdyż rozwija się dzięki własnej aktywności

• wychowanie powinno być traktowane jako proces oparty na partnerstwie

• dziecko powinno mieć zapewnione prawo do opieki

• całe społeczeństwo dorosłych powinno być odpowiedzialne za warunki życia dziecka

• powinno się poszukiwać i pogłębiać wiedzę o dziecku

• wszelkie techniki zastosowane w działaniach pedagogicznych powinny wynikać z założeń danego systemu opiekuńczo – wychowawczego

 

Do najbardziej znanych i podkreślanych poglądów Janusz Korczaka, można zaliczyć:

• Potrzebę indywidualnego podejścia wychowawcy do każdego dziecka.

• Zauważenie i podkreślanie wyjątkowej roli dziecka w życiu społecznym.

• Akcentowanie i przestrzeganie praw dziecka.

 

 

źródło:

http://www.publikacje.edu.pl/pdf/9265.pdf

http://abcmalucha.net